Blenheim Palace w Woodstock

1705-1722 Budowa pałacu według projektu Sir Johna Vanbrugha, który nosił się z ambicjami prześcignięcia samego pałacu w Wersalu, Kaplica była ostatnią wybudowaną częścią kompleksu. Została poświęcona w 1733 roku.

1727-1730 40metrowa dorycka kolumna zwycięstwa stanęła w północnej części parku. Na jej szczycie dumnie stoi statua Johna Marlborough, który ubrany jest jak rzymski generał.

1773 Świątynia Diany została zaprojektowana i wybudowana przez Sir Williama Chambersa. Początkowo miał to być mały, letni domek. Wiele lat później Winston Churchill oświadczył się w tym romantycznym miejscu swojej przyszłej żonie, Clementine Hozier.

1764-1774 Najświetniejszy angielski architekt krajobrazu, wizjoner-mistrz ogrodnik Lancelot Brown dostał pozwolenie na przeobrażenie ponad 800 hektarów terenów zielonych otaczających pałac. Zbudował wielkie jezioro i zasadził tysiące drzew w swojej dziesięcioletniej kadencji, projektując krajobraz, który wydaje się naturalny, ale w rzeczywistości jest „stworzony do przyjemnego efektu”. Widok na pałac od bramy Woodstock jest uznawany za najpiękniejszy widok w Anglii.

1789 Świątynia Zdrowia w stylu korynckim została postawiona z okazji powrotu do zdrowia króla Jerzego III Hanowerskiego (King George III). Pomysłodawcą był John Yenn.

30 listopada 1874 Narodziny Winstona Churchilla. Jego rodzice, nie należący do głównej linii spadkobierców, bywali jedynie gościnnie w Blenheim Palace. Do tej pory w tym samym pokoju przechowywane są pamiątki po wielkiej osobistości: pukiel włosów w złoconej ramce, batystową niemowlęcą koszulkę oraz wiśniowe papucie i piżamę w tym samym kolorze ze złotymi monogramami. Prócz wystawy upamiętniającej biografię słynnego męża stanu, można obejrzeć serię urzekających pejzaży jego autorstwa oraz martwą naturę, przedstawiającą kolekcję butelek z ulubionymi trunkami.

1888 Dom dla łodzi został wybudowany dla ósmego księcia Marlborough.

1891 Organy firmy Willis zostały oryginalnie umieszczone w centralnej wnęce długiej biblioteki. W 1902 przeniesiono je do północnej części biblioteki. Tabliczka na organach mówi: In memory of happy days and as a tribute to this glorious home we leave thy voice to speak within these walls in years to come when ours are still. MM & LM’ (The 8th Duke and Duchess of Marlborough)

1900-1910 Architekt Achille Duchene został wybrany przez dziewiątego księcia Marlborough w celu przeprojetowania wielkiego podwórca (137 m długości), który wygląda jak scena z szeregiem kolumnad, wieży i arkad. W tym samym czasie Achille zaprojektował ogrody otaczające pałac, a wśród nich majestatyczne tarasy wodne, prywatny ogród włoskiego księcia i cichy tajemniczy ogród ze wszystkimi ukrytymi skarbami. Dziś dodatkowo znajduje się tam nowy ogród ku czci Churchilla i piękny, delikatny ogród różany.

1914 Blenheim Palace został przekonwertowany na szpital rekonwalescencyjny dla żołnierzy rannych podczas I Wojny Światowej.

1925-1930 Powstały wodne tarasy na podstawie projektu Achille Duchene.

1939-1940 Ponad 400 uczniów z Malvern College (elitarnej szkoły znajdującej się w Malvern) zostało ewakuowanych do Blenheim podczas II Wojny Światowej.

1950 Blenheim Palace otworzył drzwi dla publiczności

1957 Blenheim zostaje wpisany na listę zabytków klasy pierwszej

1987 Blenheim zostaje wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Po śmierci Johna Churchilla, z braku męskiego potomka, właścicielką posiadłości została najstarsza córka Henrietta, czyniąc prawdziwą rewolucję w angielskim prawodawstwie (zwyczajowo dobra rodzinne dziedziczył zawsze najstarszy, męski potomek rodu). Z kolei, George Spencer, czwarty tytularny książę, zasłynął jako uzdolniony astronom, czym zaskarbił sobie przyjaźń samego króla, Georga III. Niestety następny potomek uszczuplił beztrosko majątek sprzedając między innymi rodzinnego Boccaccia i 4000 woluminów z książęcej biblioteki. Kolejni spadkobiercy również wyprzedawali po trosze bezcenne zbiory. Dzieło zniszczenia zakończył siódmy tytularny książę wyprzedając całą resztę wyposażenia pałacu, która i tak nie pokryła wszystkich długów. Tak więc Charles Richard John, dziewiąty spadkobierca, odziedziczył kompletnie zrujnowaną posiadłość. Aby zapobiec katastrofie ożenił się z bogatą Amerykanką, córką magnata kolejowego. Nie pozostawiwszy złudzeń swej wybrance co do powodów swojego wyboru, spożytkował wniesione wiano na ponowne urządzenie opustoszałego pałacu. Zrealizował też swoje marzenie i udekorował wnętrza ślepo wzorując się na wystroju Wersalu, czego ostatecznie bardzo żałował. Przyszła księżna, Consuelo, gorąco namawiana przez matkę do małżeństwa, otrzymała tak pożądany przez Amerykanów tytuł szlachecki i uratowała pałac przed całkowitym upadkiem. Niestety, w 1906 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem. Książę nie marnował czasu i powtórnie ożenił się z inną Amerykanką, dawną przyjaciółką Consuelo. Jego nowa żona zasłynęła wśród potomnych jako ekscentryczna pani domu. Między innymi, po ślubie wprowadziła zwyczaj jadania kolacji z mężem trzymając rewolwer przy swoim nakryciu.